Het kan raar lopen: het ene moment heb je nog nooit van Château de Presseux in Sprimont (België) gehoord en nog geen twaalf maanden later verzorg je er zelfs een tweede trouwreportage. Maar goed: gave locatie, mooie mensen, tof werk. Mij hoor je niet klagen! Een kort verslag.
Indonesië staat bekend om z’n vele actieve en goed benaderbare vulkanen, waaronder de Krakatau en de Bromo. Maar er is één vulkaan waar zich al decennia lang een schrijnend tafereel afspeelt. Eentje waar de slachtoffers inmiddels de hoofdrolspelers in een bizarre toeristische attractie zijn geworden: de zwavelvulkaan Kawah Ijen op Java. Dagelijks dalen de mijnwerkers meerdere malen af in de krater om zwavel los te bikken en in ladingen van 80-90 kilogram weer de krater uit te tillen. Zonder enige vorm van bescherming tegen de verstikkende zwaveldampen, terwijl de toeristen met gasmaskers op kortstondig toekijken hoe men in mensonterende omstandigheden te werk gaat.
Een prachtige trouwlocatie, een stralende trouwdag, veel aandacht voor details, prachtige mensen en plezier; de bruiloft van Anoek en Frederik in het sfeervolle Château de Presseux had het allemaal. Ik had de grote eer om het verhaal van deze bijzondere dag te mogen uitbeelden in foto’s en kreeg daar van het bruidspaar ook nog de vrije hand in. Dat was dus ook voor mij genieten! Lees verder voor een kort verslag en een selectie uit de trouwreportage.
Daar zitten ze dan: in de diergaarde, starend naar de flamingo’s. Ze lijken wat te vieren te hebben. Een intieme relatie? Er zit wel erg veel ruimte tussen hun beide, met die tas nog zo strategisch in het midden… Een niet zo heel erg geslaagde eerste of tweede date wellicht? Of broer en zus in een gekke bui? Ze lijken in ieder geval even uitgesproken, zo aan het einde van de middag. De enige hoorbare dialoog is die van het gevogelte in de vijver voor ze. Hebben ze soms even wat tijd en ruimte nodig om bij te komen van een lange dag Blijdorp? …
Vanaf het moment dat ik mijn hoog boven het centrum van Rotterdam gelegen appartement betrok – nu zo’n twee jaar geleden – wachtte ik op de kans om onweer boven de stad te fotograferen. Al die tijd kwam het er maar niet van. Onweer genoeg hoor, maar óf ik was niet thuis, óf slagregens maakte fotograferen onmogelijk, of het was het gewoon net niet. Donderdag was het dan eindelijk raak: een intensief en langdurig onweer met veel ontladingen en – na de eerste buien – beperkte regenval.
Midden in het historische centrum van Granada ligt één van de meest charmante flamenco-bars van de regio: Le Chien Andalou. De flamenco cave is piepklein: er is plaats voor hooguit 30 toeschouwers en het podium is nét groot genoeg voor een zangeres, gitarist en danseres. Tijdens de voorstelling maakte ik deze portretten van het drietal. Ik heb er bewust voor gekozen om gewoon te blijven zitten waar ik zat, om zo met het standpunt te midden van het publiek de intimiteit van de locatie en voorstelling te benadrukken.
Het plaatsje Úbeda in de spaanse provincie Jaén in Andalusië wordt door menig reisgids getipt vanwege haar historische bouwwerken die (samen met die van het nabijgelegen Baeza) op de werelderfgoedlijst staan en die – in tegenstelling tot de grote steden in de regio – niet uit het Moorse tijdperk stammen. Maar, na een bezoek aan Sevilla en Granada (met het Alhambra) waren we wat monumenten betreft wel verzadigd en gingen we in Úbeda vooral op zoek naar die andere attractie: de pottenbakkerskunst. Zo kwamen we na wat omzwervingen terecht bij de zeer aan te bevelen pottenbakkerij (tevens museum) van Pablo Tito. Terwijl Paco en Pablo …
Zojuist heeft mijn vader – Jo Smeets – na 40 jaar trouwe dienst met een feestelijke borrel afscheid genomen van ‘de zaak’. Die zaak is PostNL en de rede van het afscheid is dat de beste man met pensioen gaat. Enkele weken geleden vroeg PostNL mij om een fotoreportage te maken van het bedrijf in combinatie met enkele portretten van Jo; een wel heel persoonlijke opdracht waar ik natuurlijk direct ‘ja’ tegen zei.
Soms kan je geluk afdwingen. Enkele weken geleden vormde de dramatische lucht de perfecte achtergrond voor de Rotterdamse skyline; een kans om de woontoren New Orleans eens in de spotlight te zetten. Halverwege de Erasmusbrug had ik een mooi driedimensionaal perspectief van de toren. De luchten deden hun werk, terwijl achter mij het wolkendek langzaam openbrak en het centrum van Rotterdam beetje bij beetje werd uitgelicht. Het was wachten op die ene zonnestraal die de aanblik van New Orleans nog net even wat dramatischer zou maken…
14 Mei, half twee in de middag. Exact 75 jaar geleden begon op dit tijdstip het Duitse bombardement op Rotterdam. In slechts een kwartier tijd werd de historische binnenstad – mede door de resulterende branden – in de as gelegd. Het heeft de stad getekend voor het leven en de gevolgen zijn vandaag de dag zichtbaar in grote openbare ruimtes, moderne hoogbouw en indrukwekkende monumenten, waaronder het beeld ‘De Verwoeste Stad’ van Ossip Zadkine en de grondspots ter markering van de brandgrens.