Daar zitten ze dan: in de diergaarde, starend naar de flamingo’s. Ze lijken wat te vieren te hebben. Een intieme relatie? Er zit wel erg veel ruimte tussen hun beide, met die tas nog zo strategisch in het midden… Een niet zo heel erg geslaagde eerste of tweede date wellicht? Of broer en zus in een gekke bui?
Ze lijken in ieder geval even uitgesproken, zo aan het einde van de middag. De enige hoorbare dialoog is die van het gevogelte in de vijver voor ze. Hebben ze soms even wat tijd en ruimte nodig om bij te komen van een lange dag Blijdorp? De mutsjes lijken nog in onberispelijke staat te verkeren, dus de kans is klein dat ze al vele uren in de dierentuin hebben doorgebracht.
De ogen zijn op de flamingo’s gericht, maar écht kijken doen ze niet. De man lijkt iets te overpeinzen, al wrijvende over zijn baard. Het contrast tussen het roerloze stel en de drukke flamingo’s wordt met elke seconde groter. Het lijkt van veraf een ongemakkelijk tafereel, maar schijn kan bedriegen; misschien is dit wel de ontspannen uiting van ultiem geluk.
Na enkele minuten wisselen ze een enkele blik uit, staan ze op en lopen ze al even rustig richting de uitgang. Van een feeststemming lijkt geen sprake, maar de mutsjes blijven op.