In de categorie belicht zet ik regelmatig een foto uit mijn archief in de schijnwerpers en vertel ik het verhaal achter de foto: van het achtergrondverhaal tot de totstandkoming en technische details. Ditmaal een foto die met acrobatiek en onverschrokkenheid tot stand is gekomen: zeilschip Noorderlicht, stampend op de Barentszzee.
Zeilschip Noorderlicht vaart voornamelijk in de noordelijke, arctische wateren. In de zomer verzorgt het schip expeditiereizen rond Spitsbergen; in de winter vaart het door de Noorse fjorden rond Tromsø, opzoek naar walvissen en het noorderlicht. Twee keer per jaar moet het schip daarom de Barentszzee oversteken. De foto maakte ik tijdens de Barentszzee overtocht van Longyearbyen (Spitsbergen) naar Tromsø (Noorwegen) in 2017, waar ik als gastbemanning aan deelnam.
Halverwege de oversteek waren de omstandigheden perfect voor fotografie. We hadden een prettig zonnetje, een gelijkmatige deining en een betrouwbare wind in de zeilen. Het stampen van de Noorderlicht zorgde met regelmaat voor een spectaculaire verstuiving langs de boeg. Het zag er mooi uit vanaf het dek, maar ik moest en zou een beeld van buiten het schip maken.
Ik gebruikte mijn volledig uitgeschoven statief om dit perspectief te creëren. Op de camera had ik de 16-35mm lens gemonteerd met een UV-filter om de lens te beschermen tegen het opspattende zeewater. De camera en lens beschermde ik verder met de eenvoudige doch effectieve raincoat hoes, waar ik alleen nog de afstandbediening doorheen leidde om de foto’s goed te kunnen timen. Door de constante lichtomstandigheden kon ik eenvoudigweg steeds dezelfde manuele instelling van sluitertijd, diafragma en ISO waarde hanteren.
De kunst van deze foto zat ‘m dan ook niet in de technische aspecten. Het was vooral mijn onverschrokkenheid ten aanzien van de omstandigheden waar ik mijn camera (en mijzelf) met elke golf aan bloot stelde. Leunend over de reling van het schip hield ik het statief met camera zover mogelijk buiten boord als mogelijk was. Die afstand werd voornamelijk beperkt door de lengte van mijn armen in combinatie met de lengte van de zelfontspanner. Alhoewel ik het statief stevig vast had en daarnaast nog een extra koord aan de camera had verbonden, liep ik met elke golf opnieuw het risico dat de camera de diepte in gesleurd zou worden. Ook de invloed van het zoute water zou op (lange of korte) termijn desastreus kunnen zijn. Echter, na het zien van de eerste beelden was me wel duidelijk dat deze foto dat risico waard zou zijn.
Het vergde wat iteraties voor ik de positie van de camera goed had in relatie tot de horizon en de boeg van het schip. Vervolgens was het een kwestie van wachten en schieten. Wachten en schieten. Wachten en schieten. Er waren vele tientallen golven – variërend van enkele spetters tot complete onderdompelingen – voor nodig om dit spectaculaire tafereel vast te leggen. Na afloop had zich het nodige water rond de camera verzameld en was het afwachten wat dat zou betekenen.
En die camera? Die doet het nu, zo’n drie jaar later, nog steeds!