Van 24 januari tot en met 4 februari 2018 vond de 47e editie van het International Film Festival Rotterdam (IFFR) plaats. Dit jaar zag ik er 21 films, waarvan ik er graag een aantal aan je tip. Er zijn natuurlijk talloze invalshoeken waarmee je naar een film kan kijken en even zoveel manieren om films te beoordelen. Deze tips zijn vooral gekozen vanwege hun cinematografie (en de fotografische stijl) of bijvoorbeeld vanwege hun interessante kijk op visuele kunstvormen.
An Impossibly Small Object
Een persoonlijke en zeer gelaagde film van Nederlands fotograaf en filmmaker David Verbeek, met camerawerk van Morgan Knibbe. Een Nederlandse fotograaf (gespeeld door David Verbeek zelf) werkt in Taipei aan een serie avondfoto’s. Zijn foto’s kruisen het verhaal van een jong meisje dat op het punt staat haar beste vriend te verliezen door diens verhuizing. Maar speelt dit verhaal zich wel echt af? Of kijken we naar de invulling die de fotograaf aan zijn beelden geeft? Een film over creatie, verbeelding en perceptie. Over jeugd versus volwassenheid. Over verbondenheid en het gebrek eraan.
Beast
Moll en Pascal, twee getroebleerde twintigers op Jersey, vinden elkaar in de liefde terwijl het eiland in de ban is van een reeks onopgeloste moorden. Vanaf de eerste minuut is de stijl van deze eerste speelfilm van Michael Pearce duidelijk: nauwkeurig uitgedachte composities met fijne filmische korrel en kleuren die perfect aansluiten op de sfeer van het eiland. Het gebruik van licht is subliem: naturel en artistiek tegelijk. Pearce heeft met zijn stijl de sfeer van het eiland uitstekend weten te vangen.
Der Hauptmann
De film vertelt het shockerende verhaal van een deserterend Wehrmacht-soldaat aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Na het vinden van een officiersuniform gaat de soldaat op wrede wijze aan de haal met de daarmee verkregen macht. Er zijn tientallen redenen om deze film te kijken. Één daarvan is het indrukwekkende zwart-wit, dat zo confronterend en vlijmscherp is als het verhaal zelf.
Foxtrot
Het plot in het kort: een zoon sneuvelt als militair, wat vervolgens niet blijkt te kloppen, maar uiteindelijk toch gebeurt. Over oorlog en ouderschap. Het is de cinematografie die deze film maar nét overeind houdt. Mooie composities worden verrijkt met originele camerabewegingen en standpunten.
Jonaki
Een stervende oude vrouw herbeleeft haar leven aan de hand van bevreemdende hallucinaties. Een zeer persoonlijk kunstwerk van Aditya Vikram Sengupta, als eerbetoon aan (het leven van) zijn grootmoeder. Het is weliswaar een heel trage film zonder plot, maar de beelden zijn van uitzonderlijke schoonheid. Dit is zo’n film die je alleen op het IFFR krijgt voorgeschoteld.
Phantom Thread
Het meest recente meesterwerk van Paul Thomas Anderson vertelt het verhaal van een modeontwerper die zijn hart en rust verliest aan serveerster Alma. Alleen al een must-see vanwege de glansrollen van Daniel Day-Lewis en Vicky Krieps. Gecombineerd met een bijzondere soundtrack en ongekend mooi en goed uitgedachte cameravoering leidt dat tot absolute kunst. Geschoten op 35mm.
Sweet Country
Een western over de conflicten tussen aboriginals en blanke Australiërs, anno 1929. Tot zover niets nieuws. Het verhaal van een moord uit noodweer door een aboriginal op een ‘whitefella’ leent zich voor een spannende achtervolgingsthriller, maar regisseur en cameraman Warwick Thornton maakt er juist een contemplerende western van. Zonder het verhaal uit het oog te verliezen neemt Thornton de tijd voor shots die dat simpelweg verdienen.
The Rider
Na een rodeo ongeluk moet cowboy Brady zich neerleggen bij de kans dat hij nooit meer een rodeo kan rijden. Chloé Zhao’s tweede speelfilm is een intiem portret met knap acteerwerk van niet-professionele acteurs. Een klein verhaal gevat in waanzinnig mooie beelden: soms heel intiem en dicht op de huid en dan weer heel groots en wijds. Een van mijn favoriete films van deze editie van het IFFR!
Zama
Wie in de nieuwe film van Lucrecia Martel een enerverend verhaal hoopt te vinden komt bedrogen uit. Er gebeurt de eerste anderhalf uur van de film namelijk weinig tot niets in het leven van Zama. De Spaanse officier zit vast in een onbeduidend rivierstadje, wachtend op overplaatsing. Gelukkig maakt het laatste half uur een hoop goed. De beelden die Martel ons voorschotelt zijn prachtig en zó goed dat het lijkt alsof de film in de zeventiende eeuw is opgenomen met de middelen van nu.
Op het IFFR stonden dit jaar ruim vijfhonderd verschillende films geprogrammeerd. Daar heb ik – weliswaar na zorgvuldige selectie – slechts een klein deel van gezien. Heb jij nog andere films gezien die je zou willen tippen, laat het dan hieronder achter in de reacties.