Aanzoek van een fotograaf

Het aanzoek. Anno nu is het voor de man met trouwplannen bijna een verplichting om het op de meest verrassende, originele of romantische wijze aan te pakken. Maar in een wereld waarin alles al eens gedaan en online gedeeld is, voelt dat als een haast onmogelijke opgave. Kort geleden stond ik voor deze uitdaging en tot dat moment had ik nooit de drang ervaren om daarin mee te gaan. Plots hoorde ik mezelf echter denken: “dat wat je maar één keer in je leven doet en zó belangrijk is, kan je maar beter goed aanpakken”. En zo geschiedde…

Stap 1: De locatie van het aanzoek

De locatie van het aanzoek was voor mij al enkele jaren duidelijk: IJsland. Het land waar ik mijn hart heb verloren aan de noordelijke poolregio. Het bleek de afgelopen jaren een hele opgave om Lieske ook richting het Noorden te laten reizen. Maar na veel overtuigingskracht en jaren van inpraten was dat dan toch gelukt: in juni zouden we – met een tweetal vrienden – een reis door IJsland maken. Inmiddels spookte het idee van deze volgende stap in het leven al door m’n hoofd en zo werd één plus één al snel twee…

Omdat je in IJsland nooit weet met welke weersomstandigheden je geconfronteerd gaat worden, had ik een drietal locaties in gedachten. Twee plekken in het binnenland: Kerlingarfjöll en Landmannalaugar, en – in geval van uiterste nood – Jökulsárlón.

Stap 2: Het ontwerp van de verlovingsring

Via enkele van de bruiloften die ik gefotografeerd had was ik al in contact gekomen met een Rotterdamse goudsmid, Norbert Muller (onthoud die naam!). In de rol van trouwfotograaf maak je natuurlijk ook de nodige macro foto’s van de trouwringen, waarin elke imperfectie aan het licht komt. De ringen van Norbert waren echter van uitzonderlijke klasse en kwaliteit. De goudsmid voor de verlovingsring had ik dus al vroeg gevonden. Ook was ik er na wat research wel over uit dat het – om in Norbert’s woorden te spreken – ‘geen standaard ringetje’ moest worden. Mijn idee: een wat vrijere vorm in witgoud, met verwijzingen naar ijs en water. En als het dan toch maatwerk werd, leek het me bijzonder als ik de totstandkoming van mijn eigen verlovingsring kon fotograferen.

Bij de eerste afspraak wisselden Norbert en ik enkele ideeën uit, vertelde ik ‘ons verhaal’ en kwamen we tot de eerste grove schetsen. Ook het idee van de fotoreportage viel in goede aarde en bij de tweede afspraak – op het terras van Café van Zanten – ontstond vervolgens de eerste schets én foto van wat uiteindelijk dé ring zou worden: een moderne variant op een klassieke vorm, deels als ijs afgewerkt, met twee splitsende banen en een druppelvormige diamant. Over elk detail is nagedacht; zelfs achter de hoogte van de zetting zit een verhaal.

We waren er eigenlijk verrassend snel uit. Het weerhield ons er niet van om de avond op het terras uit te zitten. Er is tenslotte maar weinig zo mooi als een onophoudelijke stroom van ideeën uit de combinatie van twee creatieve geesten. Het zou dan ook zomaar kunnen dat je hier ooit nog wat gaat zien waar die avond het idee van werd gesmeed (…). Enfin, terug naar de ring…

Stap 3: De productie van de verlovingsring

De volgende afspraak vond in het atelier plaats. Daar toonde Norbert het witgoud dat de verlovingsring zou gaan vormen. Een vreemde gewaarwording: het was maar moeilijk voor te stellen dat dat nog ruwe stuk metaal enkele weken later in afgewerkte vorm om de ringvinger van mijn aanstaande zou glijden. Norbert demonstreerde de voorbereidende stappen, alvorens met het echte smeden van start te gaan. In de weken die volgden spraken we op de meest uiteenlopende tijdstippen af, zodat ik de kans had om het hele proces te fotograferen.

De twee grondstoffen – de diamant en het (nog ruwe) witgoud en de eerste bewerkingen:

De totstandkoming van de losse banen en de vorm van de ring:

In een deel van de ring is een gletsjer- en ijs-achtige structuur getrokken. Dat deel van de ring is tevens gemaakt van goudsnippers van eerdere producten en opnieuw tot zuiver witgoud gesmeed. Het werd een mooie verwijzing naar duurzaamheid; een aspect dat ook onlosmakelijk verbonden is met (het behoud van) gletsjers. Vooral het smelten van dit witgoud leverde enkele bijzondere beelden op.

Vervolgens moest de zetting op z’n plek worden geplaatst:

Het frezen van het gletsjer-patroon bleek de spannendste stap in het productieproces. Op dat moment lag er namelijk een bijzonder strak afgewerkte ring die in geen enkele etalage zou misstaan. Maar het was nog niet mijn verlovingsring met het bijbehorende verhaal. En dus plaatsten ‘we’ de frees op de ring om dat laatste detail aan te brengen. Het resultaat van dat frezen stelde zeker niet teleur.

Stap 4: Het aanzoek

Tickets en paspoort? Check! Verlovingsring? Check! Toestemming en goedkeuring van de aanstaande schoonouders? Check! Lieske? Check! Al het andere was even ondergeschikt, wat later wel bleek uit de hoeveelheid spullen die ik vergeten was mee te nemen… Eenmaal in IJsland brandde de ring een kleine week lang in m’n cameratas; wachtend tot we in het diepe binnenland van IJsland waren aangekomen. Omdat je in IJsland niet kan rekenen op het weer had ik weliswaar twee backup-locaties, maar die bleken niet nodig: in Kerlingarfjöll werkte het weer mee en kon ik haar eindelijk de grote vraag stellen. Het antwoord? “Ja, natuurlijk”! Aan de hand van de foto’s kon ik haar vervolgens meteen het verhaal achter de ring vertellen; helemaal zoals ik het maanden daarvoor bedacht had.

Na afloop maakten onze reisgenoten – Laura Vink (van Vink Academy) en Rabin den Hoed – nog enkele verlovingsfoto’s en een dronevideo. We houden die beelden weliswaar voor onszelf, maar een bedankje aan beide is natuurlijk op z’n plaats!

Gedurende de reis door IJsland maakte ik met Lieske nog een serie thematische portretfoto’s – welke later op deze site zullen verschijnen – en daar volgde ook onderstaande foto uit.

Bij thuiskomst wordt het laatste detail aan de ring toegevoegd: de exacte coördinaten van het aanzoek, in de binnenzijde van de ring. Zo draagt Lieske – die liever niet naar de poolregio afreisde – voortaan een stukje IJsland met zich mee. En daarmee is de laatste imperfectie verdwenen.*

* Disclaimer: ik acht het in deze situatie geoorloofd om – bij wijze van uitzondering – eens heel zoet te zijn.