Het plaatsje Úbeda in de spaanse provincie Jaén in Andalusië wordt door menig reisgids getipt vanwege haar historische bouwwerken die (samen met die van het nabijgelegen Baeza) op de werelderfgoedlijst staan en die – in tegenstelling tot de grote steden in de regio – niet uit het Moorse tijdperk stammen. Maar, na een bezoek aan Sevilla en Granada (met het Alhambra) waren we wat monumenten betreft wel verzadigd en gingen we in Úbeda vooral op zoek naar die andere attractie: de pottenbakkerskunst. Zo kwamen we na wat omzwervingen terecht bij de zeer aan te bevelen pottenbakkerij (tevens museum) van Pablo Tito. Terwijl Paco en Pablo Tito (vader en zoon) aan het werk waren in hun atelier heb ik deze portretten van ze gemaakt.
Het was overigens nog een klein wonder dat we bij de Alfarería terechtkwamen: ondanks dat onze Lonely Planet Úbeda bestempelde als het centrum van het pottenbakkersgilde in Jaén werd dit nergens als bezienswaardigheid gemeld, maar stond de zaak van Pablo Tito enkel vermeld als winkel. Zonde, want Alfar Pablo Tito is veel meer dan dat: het biedt tevens een publiekelijk toegankelijke werkplaats en herbergt een klein museum met het indrukwekkende werk van Paco Tito.
Enfin, eenmaal in de winkel werden we direct getrakteerd op een oase van smaragdgroen en koperbruin aardewerk in alle soorten en maten. We wisten dan ook meteen: hier gaan we niet met lege handen vandaan. Paco Tito was aan het eind van de zaak druk in de weer met een beeltenis van Maria en Jezus, maar kwam ons direct tegemoet om ons welkom te heten en te wijzen op de lager gelegen werkplaats en zijn museum op de eerste verdieping.
Het aardewerk museum van Paco Tito toont een verzameling van zijn kunstwerken over de jaren, met als absoluut hoogtepunt de prachtige verzameling van bijzonder gedetailleerde verbeeldingen van scènes uit Don Quichot. Na het museum daalden we af naar de werkplaats waar Pablo Tito met een tweetal medewerkers aan het werk was. Mede dankzij de prachtig zachte lichtinval wist ik daar deze portretten van Pablo te maken.
Na wat rondgelopen te hebben en aardewerk te hebben ingeslagen vroegen we Paco Tito of we enkele portretten van hem mochten maken tijdens zijn werk aan eerder genoemde sculptuur. Zichtbaar enthousiast maakte Paco zijn werktafel voor de foto’s vrij van wat losse rommel en terwijl hij aan het werk was fotografeerde ik erop los. Dat was overigens nog niet makkelijk: een druk werkende en bewegende kunstenaar met zijn kunstwerk op de foto plaatsen, onderwijl rekening houdend met het felle tegenlicht. Maar: het resultaat mag er mijns inziens wezen en is even sfeervol als het moment zelf. Vol verbazing en bewondering keken we toe hoe Paco Tito in enkele minuten tijd het afgebroken beentje van het kindje weer terugplaatste en van de nodige details (lees: tenen) voorzag. Ik zou urenlang ademloos naar dergelijk vakmanschap kunnen kijken.
Wat is het toch een voorrecht om dit soort mooie mensen te mogen fotograferen en met mijn passie hun passie vast te leggen. Met een gevulde tas en vol energie verlieten we de winkel en eenmaal buiten leek heel Úbeda plots een stukje mooier geworden.